Ode aan het hart


O machtig stralend hart
diep wit dal van eeuwige sneeuw
vergeten instrument van de oneindige ziel

Na al die jaren roer je je op deze blonde golven
en kraakt de boeg van je boezem

de levenslucht op haar lippen
doet deze oude eikenhouten mast van spinnenrag
zuchten onder een vernietigende wind van liefde

Zacht hart
ontstemde gitaar van haar brandende handen
intiem lied, groen als de vacht op de beukenwortels
stralende poel van vlammend einde

deze gillende wereld staat in lichterlaaie
goudbruine modderstromen staken in de gloeiend rode kern van de ziel:
de plek waar de zee een zinderend vuur ontsteekt
en woorden terug de baarmoeder in
tot poëzie verworden